Saturday, October 12, 2013

Raksa jiwa


Indah. Suatu ciptaan yang tiada bandingannya. Dalam nukilannya melampirkan gambaran yang luar biasa. Sesutau yang bukan milik hakiki seorang hamba. Terus berlalu. Meninggalkan istana yang kian pudar keratan rentasnya.

"Kenapa kau terdiam ?"

Pilu jiwa mendakapkan kehilangan sebuah rasa. Berdiri yang tidak mampu oleh jasadnya walau teguh menghadap setia.

Bukan aku yang kau cari.
Bukan aku yang kau perlu.
Bukan aku yang kau kehendak.

Lantas wajah itu memalingkan kesetiannya. Cuba memperbaiki kesilapan lalunya. Natijah,peluang tiada baginya. Kesal dan kecewa. Tidak. Begitulah takdir Sang Pencipta. Tiada cacat celanya. Hanya kita yang berprasangka. Kenapa ?

"Sungguh jiwa ini masih dirantai"

Dalam diam dia mencari. langkah demi langkah cuba diceruni. Namun masih tidak ditemui. Malah makin jauh pergi.

Hilang rasa diri. 
Hilang teguh hati.
Hilang jiwa emosi.

Biar hebat kau disana,jangan kau lupa embun pagi. Walau tinggi kedudukannya di nian pagi,tetap merebah jatuh menitis ke bumi. Saat itu daun yang melitupi mekar menyinari,bunga kemuncup kembang berseri. Menggantikan titisan embun pagi.

"Kau dah lupa. Kau cuma manusia"

Biar tegar hidup kau mencari rezeki alam,jangan kau lupa kewajipan kepada Pencipta. Jangan kau lupa bakti mereka.

Harapan setia menantikan jiwa yang ingin kembali. Teruskanlah juang. Biar syahid di medan perjuangan ini. Aku tinggalkan kau pergi mendekati yang hakiki. Pergilah. Jangan melambai mahupun kembali. Carilah sinar itu. Aku tak mampu menemani.

Apa yang aku lakukan jangan kau soalkan.
Apa yang aku tinggalkan jangan kau tanyakan.
Apa yang aku silamkan jangan kau gusarkan.

Diri ini hanya hilang. Buat seketika. Tiba masa,kembali seperti sediakala. Menunggu masa. Langkah ini,aku teruskan.

Inilah aku,bukan kamu.

No comments:

Post a Comment